11 Kasım 2007 Pazar

11 kasım

cuma günü sabaha karşı anneannemi kaybettik. Son yazımda annem artık gitti demiştim.. Çünkü annem köyde olan annesini almaya karar vermişti.. Anneannemi İstanbul'a getirecekti ve kalan ömründe ona annem bakacaktı.. Biz de destek olduk anneme. Çünkü yıllardır annem İstanbul'da anneannem de Amasya'daydı.. Her sene belki sadece yazın, fırsat olursa birkaç kez daha ancak görebiliyordu.. Annem artık emekli olmuştu.. Düğün dernek ne varsa hepsini bitirdi.. Hatta torunlar da büyüdü.. Anneannemi yanına alıp bakmak için bütün şartlar hazırdı.. Atike'nin 6 aylık olmasını bekledi.. En azından altı aylık olunca kreşe verelim dedik.. Bayramda Atikemiz altıncı ayını doldurdu.. Annem de bayramdan hemen sonraki hafta anneannemi almak için Amasya'ya yola çıktı.. Zaten iki aydır annemin yolunu gözlüyormuş.. Kiralanan bir minübüsle birlikte getirildi... Geldiğinin ikinci gününde ben de çok hasta olunca Atike'yi de alıp annemlere geçtik ve bir hafta orda kaldık.. Şimdi diyorum ki, şükür ki hastalanmışım da gitmişim annemlere yoksa bir iki saat ancak görebilecektim onu.. Ama çok hasta olduğum için ve ona hastalığın bulaşması en son isteyeceğimiz şey olduğu için odanın kapısından baktım hep anneanneme... Girince de maskeyle girdim yanına.. Hiç sarılamadım, hiç öpemedim onu.. Nasıl olsa burda ya sonra sarılırım sonra öperim diye düşündüm.. Ama perşembe günü ateşlendi anneannem.. Hastaneye götürünce idrar yolları iltihabı demişler ve ilaç vermişler.. Ve o günün gecesi iyice ağırlaşınca ambulans çağırmışlar ama yapacak bir şey yok hastaneye götürmeye gerek de yok demişler.. Yani sadece bir buçuk gün içinde herşey oluverdi.. Ne olduğunu anlayamadık bile... Herhangi bir hastalık zannetik.. Son anına kadar annem Kuran-ı Kerim bile okumayı akıl edememiş.. Herzaman olduğu hastalıklardan zannetmişler... Şimdi geriye bir sürü keşke kaldı... Keşke şunu yapsaydım, keşke bunu da yapsaydımlar.. Ama o vade geldikten sonra bir daha elinden birşey gelmiyor.. ben de elhamdülillah şunu yaptık şükür ki bunu yaptık diye hem annemi hem kendimi teselli etmeye çalıştım.. Ama yakınınız hasta da olsa, yaşlı da olsa, kurtuldu deseniz de yine de çok zor ölüm. Bir bıçak gibi saplanıyor yüreğinize... Şükür ki inancımız var ahirete.. İnşallah mekanı cennet olmuştur diyoruz... Yüzünü görmek de nasib oldu.. O kadar güzeldi ki.. Pamuk gibiydi... İnşallah bu güne kadar çektiği bütün hastalıklar günahlarına keffaret olmuştur ... Rabbim rahmet etsin....amin...amin...amin....

5 yorum:

Bir Hoş Seda imiş... dedi ki...

Ananenize Allahtan rahmet sizlere de sabır versin.

OZY- dedi ki...

Allah rahmet eylesin,imkanı cennet olsun inşallah...İnsanoğlu bir sürü plan yapıyor ama ömür planına söz geçiremiyor işte.

Kuaybe dedi ki...

Canım Sabriş ablam, çok üzüldüm, Allah rahmet eylesin..

Hani demişsin ya, herhangi bir hastalık zannetmişler, Kuran okumak bile gelmemiş annemin aklına diye.. Hepimiz öyle yapıyoruz yaa.. Ölüm hep uzak, hep en son akla gelen oluyor.. Hiç ölmeyecek gibi, hep burada olacak gibi on gün sonrayı, on sene sonrayı bile planlıyoruz.. Ama işte iki gün bile yetiyor ahiret yolcusu olmaya.. Hatta iki dakika bile.. Rabbim bizlere ölüm nasihatinden ders alabilmeyi nasip etsin..

zehra dedi ki...

bas�n�z saolsun
allah mekan�n� cennet eyles�n s�zlerde bol sab�r vers�n �nsallah

AYSUN dedi ki...

Allh rahmet eylesin..:(