Kızım bir yaşını geçeli iki hafta oldu ama annesi bir türlü vakit bulup birşeyler yazamadı. Son zamanlarda o kadar ilerleme katetti ki her konuda, hangi birini yazacağım bilemiyorum. Neyse sırası geldikçe hepsini yazarız inşaallah... Dağıtma huyu aldı başını gidiyor..."Yapma" dedikçe "hayır" dedikçe çığlığı bastığı için ben de bırakıyorum ki hevesini alsın. Nasıl olsa bırakır diye düşünüyorum.. Sonunda yukarıdaki gibi görüntüler de çıkabiliyor ama olsun sabırlı olmaya çalışıyorum.. Geçecek inşaallah bu günler..

Fotoğraf makinesini tanıyor. Elimde görünce şirin şirin pozlar vermeye başlıyor. Görüldüğü gibi bu konuda çok başarılı:) Minik şirinem benim..

Anneciğim bir de yan profilden çek bakalım, yandan da çok güzel görünürüm ben:)

Salıncağında sallama işi bazen çok zorlaşabiliyor. Bazen de hiç direnmeden uyuyuveriyor. Geriye doğru yaslanmayınca ben de olduğu gibi sallamaya devam ettim.. En sonunda bu şekilde uyukaldı...

Öyle güzel uyuyordu ki her taraftan çekmek çok hoşuma gitti:)

Minik meleğim benim, keşke anneni hiç yormadan şöyle ayağımda kendini sallatsan da ikimiz de rahat etsek..

Ağzımıza her türlü şeyi alıp dişlerimizi kaşıma işimiz bütün hızıyla devam ediyor. Sırayla her türlü şeyi deniyoruz. Bu sefer de havucu deneyelim dedik..

Daha ne kadar derinlere sokabilirim acaba bu havucu.. Ama en uçtaki dişlerime tam değdiremiyorum ki..

Anne sen de ister misin? Senin de dişlerin kaşınıyor mu anneciğim, paylaşabilirim istersen....

Ekmekler de işime yarayabilir aslında.. Yeterince büyük gözküyor.. Ama ben neden ağzıma sokamıyorum ki bunu....

Atike'nin emekleme-yürüme arasındaki son günlerinden bir fotoğraf.. Elbisesiyle bir çekeyim dedim ama çok da başarılı olamadım..

Evin her tarafını gün içinde onlarca, belki de yüzlerce turlayan Atike yine gezmeye çıkmış:)

Anneannemizin bacağından tutunarak yavaşça ayağa kalkıyoruz...

Şöyle yavaşça dolaba uzanıp kapağını açalım bakalım....

Neler varmış bakalım.... Şöyle tek tek hepsini elleyelim.. Gerekirse dışarı çıkaralım.. Elimize alıp kaldırabildiğimiz kadar yukarı kaldırıp bütün gücümüzle yere bırakalım.. Bazıları böyle yapınca bir sürü parçaya ayrılıyor, çok güzel oluyor. Ama annem böyle olunca çığlık atıyor, neden böyle yapıyor anlamıyorum...:)

Gelelim havadislere....

Yürüme işi artık rayına oturdu maaşallah...

Anne ve baba hala demiyor...

Ama saçını severken "ciciş" dediğimiz için o da bizimle cisis diyebiliyor..

Giyinme şeklimizden evden çıkacağımızı anlıyor ve "bye bye" yapmaya başlıyor....

Diş olayı galiba yine başladı... Huzursuzluğu var.. Ve bağırma huyu yeniden ortaya çıktı.. Ve bir de iştahsızlık... İnşaallah tez zamanda çıkarlar da kızıcığım da rahatlar...

Geçen hafta doktorumuza bir yaş kontrolüne gittik.. İki tane aşı yaptı doktorumuz. Pnömokok aşısını da yaptırdık, birini de üç ay sonra yaptıracağız inşaallah..

kilo 9.100, boy 74 cm.. 1 yaş için normal dedi doktor amcamız..

Doktorun odasına girdiğimizde herşey normaldi.. Giysilerini çıkardım, sedyeye oturttum birşey yoktu ta ki steteskobu sırtına koyana kadar. O an ağlamaya bir başladı, ta ki odadan çıkana kadar.. Ne zor dakikalardı Ya Rabbim.. Giydirme işini bile çıkınca yaptım.. İçini çeke çeke öyle bir ağladı ki içim çok acıdı..

Ayakkabılarını giymek için ayağını sokmaya çalışıyor, ama henüz başarılı olamadı:)

Aklıma ancak bunlar geldi, kalanı bir dahaki yazıya...

Tabii bütün bunlar için kızışıma kocaman bir MAAŞALLAH diyoruz...