Uzun bir aradan sonra yazmak ancak nasib oldu... Bayramdan sonra yazarım diyerek bayram tatiline çıkmıştım ama bayram ve sonrası bizim için biraz zor geçti.. Aslında "geçti" kelimesi biraz yanlış oldu. Hala da geçmiş sayılmaz.. Bakıcımız "bak bayramda hasta etme çocuğu "diyerek arife günü hazırlanmış eşyaları ile birlikte teslim etti Atikeciği... Çünkü kadıncağız dertli . Bütün hocaların çocukları her tatil dönüşü akan bir burun ve bir poşet ilaçla bakıcılarının eline teslim ediliyor.. O yüzden kadıncağız bütün hocalarla birlikte beni de sıkıca tenbihledi çocuğu hasta etmemem için.. Ama ilginçtir ki daha bayram bile olmadan arife gününün gecesinde Atikeciğim ateşlenmeye başladı... Geceyi calpol vererek geçirdik.. Ertesi günü de annemlere bayramlaşmaya gittik.. Atike iyice kötüleşince hastaneye gidip 5 iğne ve sair ilaçlarla birlikte geri döndük.. Kan tahlili sonuçları da pek iç açıcı değildi... Daha ateş yapar, dikkatli olun dedi doktorumuz.. Eve geldikten sonra 3 saatlik uğraşı sonucu ateşi düşürülemeyen Atike tekrar acile götürüldü.. Çok ağladı yavrum, hemşire ablası onu her suya tuttuğunda.. Bir kaç dakikada bir suya tutulduğu da hesaba katılırsa hiç susmadan ağladığı da söylenebilir... Neyseki ateşini düşürdüler hastanede ve biz de evimize geri döndük.. Bayramı ateşli ve hasta geçirdik.. Kontrole gittiğimizde hala iyileşmemişti ve yine antibiyotik ve sair ilaçlarla geri döndük.. Bir hafta sonra gelirsiniz dedi ama daha bir hafta dolmadan Atike iyiye doğru değil, kötüye doğru gittiği için ve yine ateşi çıktığı için artık başka bir doktora götürdüm bu doktor da bir poşet iğne ile birlikte beni geri gönderdi. Yarın iğneler bitecek ama Atike'nin sesinde hala bir hırıltı var, hala burnu akıyor ve hala öksürüyor.. Bebek büyütmenin ne kadar zor olduğunu iliklerime kadar hissediyorum son günlerde.. Nasıl iyileşecek bilemiyorum. Dahası kış yeni başlıyor, kış bitene kadar daha ne kadar hastalanacak ve daha ne kadar ilaç kullanacağız? Bunları düşündükçe iyice bunalıyorum..

Hastalıklardan başka da haberlerimiz var. Atike uzun zamandır koltuklara tutunarak durabiliyor.. Ama ben bir türlü yazamadım.. Bu sıralar sıralamaya da başladı... Çok hali olmasa da yine de hemen tutunup kalkıp, gezmeye çalışıyor.. Bebek işte!!!!!!.. Yatsa, dinlense de iyileşse olmaz:)

Atike'nin maceraları 2

Atike'nin yeni gözdesi tv sehpamız... Dişine dokunur bir tırmanma aracı.. Bu günlerde tırmanıp ayağa kalkma işi ile meşgul kızım.. Ama boyundan büyük işlere hiç kalkışmıyor.. Kendine göre minik hedefler belirliyor.. Onları yaptıkça bir sonraki hedefe geçiyor.. Mesela birinci çekmeceye tutunuyor, kendini sabitledikten sonra ikinci çekmeceye geçiyor, orda da başarılı olduktan sonra üçüncü çekmece.. Televizyonun sehpası da bu anlamda onun işine çok yarıyor.. Tutunup güç almasını sağlayan alçak kollar var onlardan güç alarak yavaşça ayağa kalkıyor.

Evet tutundum.. Şöyle bacaklarımı yavaş yavaş altımda toplayayım bakayım...

Tüh yakalandım... Biliyorum şimdi beni geri çekip alacak yaaaaa...... En iyisi ben geri döneyim.. Annemin görmediği bir an yine buraya geliveririm ben...:)

Annecim yaaa neden böyle yapıyorsun ki... Ben bebeğim ve kendimi geliştirmek zorundayım.. ne zaman ayağa kalkmaya çalışsam arkamda bitiveriyorsun.... ben tırmanmak, ayağa kalkmak, keşfetmek, atmak,tutmak,ısırmak,yalamak istiyorum yaaaa.....

Annem ortalıklarda yok hemen hızlıca emekleyip televizyonun altına konuşlanıyorum.. İşte o görene kadar ayağa bile kalktım:) yaşasın, yaşasın, yaşasın.....

Eyvah yine yakalandık.... Tamam annecim bak iniyorum işte.. Yavaşçacık.. Bak kendime hiç zarar vermiyorum annecim...

Offf yaaa, bu bebek olmak çok zormuş... Tamam çıktım işte.. Geliyorum annecim...

hastalandık...

4-5 gündür Atike'de şiddetli bir ishal var.. Öyle ki günde 6-7, bazen daha fazla olan, her seferinde bezinden dışarı çıkan, ve bu yüzden her seferinde bütün giysilerimizin değiştiği bir ishal bu..

Diğer iki dişi çıkarken de böyle olduğu için bir süre beklemeyi uygun buldum ama geçmedi, bir türlü geçmedi.. Gece de bir kaç kez yapılan kakalar üzerinin de değişmesiyle birlikte Atike'nin uykusunu iyice açtı ve her kaka anneciğin 1 saatlik uykusuna mal oldu..

Bütün bunlara sıkıntıyı, acıları, mızıldanmaları, ağlamaları eklemiyorum bile.. Onlar zaten diş çıkarmanın olmazsa olmazları...

Pazartesi hem aylık kontrolümüz için ve bir türlü bitmeyen ishalimizin gerçekten dişten mi kaynaklandığını öğrenmek için doktorumuzun yolunu tuttuk.. Doktorumuz bunun normal olduğunu , diş çıkarmanın belirtileri olduğunu söyledi ve ishalinin dinmesi için de ilaç verdi... Ama bu 4-5 günlük ishal bir ayda aldığımız bütün gramları(!) süpürüvermiş... Kızımın kilosu bir önceki aya göre -90 dı.. Ama sevindirici yönden bakarsak 2 cm de uzamıştı....

İki günde ne değişti? Doktorumuzun verdiği ilaçları kullanarak kaka sayısını 4 e indirdik.. Bu sayıya doktorumuz "normal" dedi.. Ama kızımın yüzü iyice küçüldü:( Bir de dişi dolayısıyla çektiği acılara öksürük eklendi.. Tabi bugün tekrar doktorumuzun yanına gittik.. Bu sefer de öksürüğü için.. 3 tane iğne verdi.. Bir de balgamını sökmesine yardımcı olmak için şurup.. Duam kızımın çektiği acılarının biran önce bitmesi... Sesi de kısıldığı için ağlaması o kadar garipleşti ki o ağladıkça ben de ağlayacak hale geliyorum... Dün anneannnemizi çağırdık hastayız diye o da sağolsun dedemizi de yanına alıp gelmiş.. Biraz dedenin, biraz anneannenin kolunda gezerek canının sıkıntısını gidermeye çalışıyor Atikecik.. İnşaallah biran önce çıkar dişleri de sıkıntısı biter kızımın....(Amin...amin...amin...)

Atike'nin maceraları 1

Atikecik artık iyice büyüdü.. Emeklemesi hızlandı..
Bunu da fırsat bilip keşif merakını gidermeye çalışıyor.. Annesi odadan çıkar çıkmaz yasak bölgelere hızlıca emekleniyor ve orada neler olduğu iyice(!) inceleniyor... Bu aralar ki gözdesi koltuk ile kitaplık arasında kalan bu ufacık aralık.. Fırsatını bulur bulmaz hemen bu aralığa girip karıştırmaya başlıyor.. Kolunun uzandığı raftan kitapları tek tek indiriyor.. Tadına bakıyor,yalıyor, inceliyor.

İşte bu da uzanmasını gösteren bir kare.... O minicik elleriyle kitapları tek tek alışı var ki görülmeye değer.. Bazen kapının arkasına saklanıp onu izliyorum.. Kitap kurdu olacak benim kızım galiba... Üniversitedeki bir hocamız okumaya vaktiniz olmayınca en azından kitapları koklayın, iyi gelir derdi.. Ben de bir süreliğine olsa da izin veriyorum kitaplarla oynamasına. Bilinç altına yerleşir inşaallah kitap sevgisi..

Yalnız kaldığında oyuncaklarıyla çok güzel oynuyor benim kızım.. Bir o yana bir bu yana gidiyor.. Ya da oyuncaklar bir o yana bir bu yana gidiyor(!).. Ta ki annecik görünene kadar. Anneciği görür görmez elimizde hangi oyuncak varsa bırakıp hemen anneciğin bacaklarına tırmanmaya çalışıyoruz.. Burda da güzel güzel oynarken fotoğrafını çekeyim dedim.. Ama makinenin sesini duyar duymaz anneye doğru emeklenmeye başlandı:)

Bir kez daha çekeyim diyene kadar dibime kadar geliverdi.. Bu yüzden bana doğru gelmesi ancak bir fotoğraf karesiyle gösterilebildi:) miniğim benim...

Bu da son meraklarımızdan.. Kapının arkasına gidilip kapıya tutunarak ayağa kalkmaya çalışıyoruz.. Yalnız tutunacağı hiçbir girinti olmadığı için çoğu zaman başarısızlıkla sonuçlanıyor..

Evet yine arkada gizlenmiş Atike'nin kapıya tırmanmasını görüntülemek isteyen anne fotoğraf makinesinin sesi ile kendini ele vermiş oldu.. Atikecik de kapıyı bırakıp ne yaptı dersiniz?

Tabiki anneye doğru koşar adımlarla emekleme başladı.. Tabi burda bu kadar etkili olan şey fotoğraf makinesinin ışığı olabilir ama ben yine de bu etkeni görmezden geliyorum.. Kızım bana geliyor, yalnızca bana, fotoğraf makinesine değil :)

ATİKE GEZMELERDE...

Çok uzun bir süredir Atike ile kreşe gidip geliyoruz.. Böylece kızım zamanını evde ve kreşte geçirmiş oluyor.. Taksi beklerken de hava alıyor.. Bu kısır döngüye son vermek için, hem de hepimiz için bir değişiklik olsun diye yemeye gitmeye karar verdik.. Atikeciğim arabada uyur oraya gidince de koltuğa( sandalye yerine koltuk olması biz çocuklu ailelerin işine çok yarıyor) yatırırız.. En azından bu süre içinde yemeğin bir kısmını yemiş olurum gibi hayallerim vardı... Ama bizim kız annesinin planlarını suya düşürdü ve arabada olduğu süre boyunca eğlendi durdu.. Bu yüzden gittiğimiz yerde de eğlendi durdu!!!! :) İlk önce fotoğraf makinesini koyduğumuz çanta ile oyalamaya çalıştık... Biraz idare ettik..

Ama çoook sıkıldık.. Babamızın kucağında bir oraya bir buraya atıldık.. Herşeyi elimize almak istedik.. Elimize aldığımız herşeyi de ağzımıza götürmek istedik.. Babamızın da ne kadar gücü varsa tükettik...

Olmadı olmadı olmadı..... Ve sonra......

İstediğimiz mama sandalyesi en sonunda geldiiiiii:) Gittiğimiz yerde sadece bir tane mama sandalyesi varmış ve biz uzun bir süre kullanan ailenin gitmesini bekledik... Ve Atikecik tahtına oturdu...

Görülmeyen karelerde eline yumuşak bir para kesesi verildi.. Bir süre oynandıktan sonra yere atıldı... Annesi bir daha Atike'nin eline vermek istemedi. Sonra masadaki su şişelerinden biri boşaltıldı.... Ve Atikeciğin eline verildi... Oynandı... Yalandı... Kemirildi... Ağza alındı... Elde çevirildi... Auuu diyerek konuşuldu.. Ama bir süre o da yere atılma kaderini paylaştı.. Sonra diğer su şişesi boşaltıldı... Aynı işlemlerden geçtikten sonra yere atılma ile o da müşerref oldu... Ekmek parçası verildi... Bir dakika geçmeden ekmeği o minicik dişleriyle kopartmayı başardı... Böylece ekmek elden alındı, pide verildi... Yine koparıldı.... Ve bu sırada uyku geldi, geldi, geldi... Annecik sandalyeyi ileri geri getirmek sureti ile Atike'yi salladı... Bu arada annecik yemek yedi mi? Evet, yedi.. Tek el Atike ile, tek el yemekle meşguldü... Çiğnemek de bebekli bir kadın için çok lüks kaçan bir faaliyettir.. O yüzden annecik o lükse girmemeyi tercih etti...

Arada böyle bir değişiklik çok güzel oluyormuş.... Hepimiz için çok iyi oldu..

küçük Atike, küçük Atike ne yapıyorsun bize söyle...

Bu minik Atikemizin yeni oyuncağı... Diş kaşıyıcı tipindeki oyuncakları artık oyalamıyordu Atike'yi... Sesli, ışıklı şeyler daha fazla ilgisini çekiyor.. Bu ihtiyaçlarımızın hepsini barındıran bir oyuncak arandı ve bulundu... Üzerine basıldığında içindeki atlar dönüyor, aynı zamanda içinde ışıklar yanıyor ve bir de müzik çalıyor.... Tek endişem Atike acaba dengesini kaybedip üzerine düşer mi idi ama böyle birşey henüz olmadı çok şükür. Oyuncağı aldığımdan beri oturma işini epey ilerletti çünkü...

Şöylee biraz yatarak poz vereyim.. Sonra herkes beni "çok hareketli bir bebek" sanar yanlışlıkla!!

Ay biraz da bacağımı kaldırayım... Bu değişik bir poz oldu mu anneciiim?

Eeee anne yaa... Maskot ettin burda beni.. Kaç tane çektin? Daha ne kadar çekeceksin ki? sıkıldım yaa..

Tamam tamam... Bu son poz olsun anlaşalım olur mu anneciğim... Ben şöyle en şirin bakışımla bakayım, kollarımı da seni kucaklayacakmışım gibi açayım, oldu mu? Tamam çek bakalım:)

Offf... Çok sıkıldım, uykum geldi... Elinden şu makineyi bırak artık anne... 20 tane çektin zaten, bir yirmi daha çekince ne değişecek anlamıyorum bir türlü....

11 kasım

cuma günü sabaha karşı anneannemi kaybettik. Son yazımda annem artık gitti demiştim.. Çünkü annem köyde olan annesini almaya karar vermişti.. Anneannemi İstanbul'a getirecekti ve kalan ömründe ona annem bakacaktı.. Biz de destek olduk anneme. Çünkü yıllardır annem İstanbul'da anneannem de Amasya'daydı.. Her sene belki sadece yazın, fırsat olursa birkaç kez daha ancak görebiliyordu.. Annem artık emekli olmuştu.. Düğün dernek ne varsa hepsini bitirdi.. Hatta torunlar da büyüdü.. Anneannemi yanına alıp bakmak için bütün şartlar hazırdı.. Atike'nin 6 aylık olmasını bekledi.. En azından altı aylık olunca kreşe verelim dedik.. Bayramda Atikemiz altıncı ayını doldurdu.. Annem de bayramdan hemen sonraki hafta anneannemi almak için Amasya'ya yola çıktı.. Zaten iki aydır annemin yolunu gözlüyormuş.. Kiralanan bir minübüsle birlikte getirildi... Geldiğinin ikinci gününde ben de çok hasta olunca Atike'yi de alıp annemlere geçtik ve bir hafta orda kaldık.. Şimdi diyorum ki, şükür ki hastalanmışım da gitmişim annemlere yoksa bir iki saat ancak görebilecektim onu.. Ama çok hasta olduğum için ve ona hastalığın bulaşması en son isteyeceğimiz şey olduğu için odanın kapısından baktım hep anneanneme... Girince de maskeyle girdim yanına.. Hiç sarılamadım, hiç öpemedim onu.. Nasıl olsa burda ya sonra sarılırım sonra öperim diye düşündüm.. Ama perşembe günü ateşlendi anneannem.. Hastaneye götürünce idrar yolları iltihabı demişler ve ilaç vermişler.. Ve o günün gecesi iyice ağırlaşınca ambulans çağırmışlar ama yapacak bir şey yok hastaneye götürmeye gerek de yok demişler.. Yani sadece bir buçuk gün içinde herşey oluverdi.. Ne olduğunu anlayamadık bile... Herhangi bir hastalık zannetik.. Son anına kadar annem Kuran-ı Kerim bile okumayı akıl edememiş.. Herzaman olduğu hastalıklardan zannetmişler... Şimdi geriye bir sürü keşke kaldı... Keşke şunu yapsaydım, keşke bunu da yapsaydımlar.. Ama o vade geldikten sonra bir daha elinden birşey gelmiyor.. ben de elhamdülillah şunu yaptık şükür ki bunu yaptık diye hem annemi hem kendimi teselli etmeye çalıştım.. Ama yakınınız hasta da olsa, yaşlı da olsa, kurtuldu deseniz de yine de çok zor ölüm. Bir bıçak gibi saplanıyor yüreğinize... Şükür ki inancımız var ahirete.. İnşallah mekanı cennet olmuştur diyoruz... Yüzünü görmek de nasib oldu.. O kadar güzeldi ki.. Pamuk gibiydi... İnşallah bu güne kadar çektiği bütün hastalıklar günahlarına keffaret olmuştur ... Rabbim rahmet etsin....amin...amin...amin....

BAYRAM GEZMELERİMİZ

Ramazan bayramı tatilimizin 5 gün olduğunu öğrenince bu fırsat belki kurbanda ele geçmez diye düşünüp vurduk kendimizi yollara....aslında Atike biraz hastaydı, arifeden bir gün önce doktora götürdüm Atike'yi.. Doktorumuz soğuk algınlığı dedi, ilaçlarını da aldık.. Arabayla gidip geleceğiz nasıl olsa diye düşündüm.. Arife gecesinden bir gün önce yola çıktık.. En azından arife gününü Çanakkale'de geçirelim diye.. 5 saatlik yolculuğun birinci saatinde benim boğazım acımaya ve sesim çatallaşmaya başladı.. Yaklaşık 3. saatinde de eşimin sesi gitmeye başladı ve Çanakkale'ye vardığımız saatlerde artık üçümüz de( bütün aile!) hastaydık.. Kaldığımız sürenin büyük bir bölümünü yatarak geçirdik...



İşte tam bu yüzden Çanakkale'ye ait hiç fotoğrafımız yok.. Aşağıdaki fotoğraflar da Çanakkale'den dönüş yolunda çekildi..

Arabalı vapurdayız... Atike'nin vapur fobisi var.. vapura binene kadar güzel güzel arabada duruyor ama vapura binince araba duruyor ya...benim kızım da duran arabanın içinde durmaktan müthiş derecede sıkılır... hava da güzel görününce biz de çıkalım dışarı dedik..tabi bizim "dışarı çıkmamız" rüzgarın önünde püfür püfür esmesini hissetmek değil tabiki..Atike son cm.sine kadar sarılır.. sonra kucağa alınır..hareket etmesin diye sımısıkı tututlur ve merdivenlerden koşarak yukarı çıkılır ve doğruca korunaklı bir sığınak bulunur ve içine girilir... girildikten sonra da açık kapı var mı diye bakılır ve bir süre sonra çaktırmadan onlar da kapatılmaya çalışılır.....

annenin kucağından çevreye gülücükler dağıtılır ve herkesin bakması sağlanır...prensesiz ya herkesin ilgi odağı olmamız lazım:)

ay be ne kadar da şiin bir bebeğim yaaaaaa......biraz da kasılayım şöyleee....

tamam.herkesin ilgisini üzerine topladım...artık başka şeylerle ilgilenebilirim...mesela şu kutuyu biraz ağzıma sokup tadına mı baksam acaba?

Çanakkale'den dönerken çektiğim birkaç resim...

İstanbul'dan gidince heryer bir başka güzel görüyor..yeşil, mavi,temiz hava, bir de güneşli hava olunca insan keyifleniveriyor..

Gelelim diğer gezmelerimize...bayramın birinci günü Çanakkale'den çıkıp Edirne'ye doğru yola çıktık..bu da köye giderken üzerinden geçtiğimiz köprü..ama köprü deyip geçmemek lazım. ismine çok aşina olduğumuz bir köprü bu....Edirne'nin meşhur "uzun köprü"sü..fotoğrafını çekmeye çalıştım ama çok başarılı olamadım..aslında çok haşmetli görünüyor ama ben bir türlü bunu gösteren bir fotoğraf çekemedim..en güzeli bu oldu maalesef..

Atike'ciğin araba sefasından da bir kaç kare gösterelim.. bu araba koltuğunu Afyon'dan dönerken almıştık..İstanbul içinde yakın mesafelerde sorun olmuyor da..uzun mesafe giderken çocuğun kucakta uyuması çok zor oluyor.. hem anne çocuğu tutmaktan başka bir şey yapamıyor hem de çocuk o kadar da rahat uyuyamıyor..Atike uyanıkken çok oturmak istemiyor koltuğunda.. ama en azından uyurken koltuğuna bırakabilmek çok güzel oluyor....O da ben de rahatız vesselam..

meleğim benim...o uyurken çevreye bakınmak dururken ben meleğimi seyrettim...Allahım sen bu duyguyu her kadına tattır...(amin...amin..amin)

Geldik köye...Edirne soğuktu..biz de uzun süredir sadece badiyle gezdiğimiz için soğuğa henüz alışamamıştık..ama olsun hazırlığımız tam dı.. daha önce hiç giydirmediğim daha doğrusu hiç ihtiyaç duymadığım uyku tulumu ve kalın bir battaniye almıştım yanımıza..yukarıda uyku hazırlığımızı görüyorsunuz..Atike uykusunda çok döndüğü için normal yatakta yatıramıyoruz..beşiğe benzer birşey yapmaya çalıştık ve iki tekli koltuğu diklemesine birleştirtik..ibtidai şartlarda da olsa bir beşik çıktı ortaya...

işte malum uyku tulumu...diğer anneler nasıldır bilmiyorum ama ben üşüyünce miniğimi giydiriyorum...yine ben sıcaklarsam Atike'nin üzerindekileri çıkarıyorum...belki benim gibi hissetmiyordur ama ne yapayım kendimle kıyaslıyorum... o gece de ben üşüdükçe Atike'nin üzerini örttüm.. baktım olmuyor ben de şu uyku tulumunu kullanma zamanı geldi diyerek Atike'yi soktum içine..tam ona göreydi..ayaklarını da biracıcık zorlayarak soktum içine..

yatağa yattığımdan 30 dk. geçmeden miniğimin ağlamasıyla uyandım..gözleri kapalıydı. bir kaç sallamada hemen uyudu..onu yatağına yatırıp ben de yattım..daha uyumadan yine uyandı..yine salladım hemen uyudu..veeeee.... daha ben yumadan yine uyandı...allahım!!! ne olduğunu bir türlü anlamıyorum..gözleri kapalı hemen uyuyakalıyor ama çok geçmeden hen uyanıyor..belki 5-6 kez bu kısır döngüyü denedikten sonra aklıma huzursuzluğunun tulumdan olabileceği geldi..çıkardım veee derin ve uzun bir uykuya yelken açtı miniğim...tulumun nesi vardı bilemiyorum...ya heryerini kaplayan bir hamlede açamayacağı bir örtü miniğimin canını sıktı ya da ayakları sıkıştı ve canı acıdı..bilemiyorum neden olduğunu ama bayram dönüşü bu hiç kullanamadığım tulumu bize veren teyzemize üzülerek iade ettik..aslında çok kullanışlı gözüküyordu...

minik bayam şekerimiz dedesinin kollarında...keyfini sürüyor elden ele dolaşmanın..

büyük babaannemiz ,dedemiz ve babamızla...

saç bandını çok beğenerek aldım ama çok fazla tutamadım Atike'nin başında.rahatsız ediyordur diye düşünüp çıkardım sürekli başıdan...ama kızım için mütemadiyen "erkek mi?" diye soranlara kız,kız,kız demek için iyi bir yöntem olduğunu düşünüyorum...

büyük babaannemiz,yengemiz, yengemizin çocukları Hande ve Tolga ve annişimizle birlikte....

Atikecik de bu sırada akrobatik hareketleri denemekle meşgul...benim atik!!! kızımın yerinde sabit durup poz vermesi de abes olurdu zaten..

döndük İstanbul'a... Anneannemizin evinden sonraki durağımız büyük halamızın eviydi... ablam ve kızı Elif Beyza'yı da alarak halamlara geçtik... ellerini öptük bayramlarını kutladık...kolonyalarımızı dökünüp çikolatalarımızı afiyetle yedik... bir de halam baklava yerine bir değişiklik yapıp elmalı tart yapmış...çok da iyi etmiş doğrusu....değişiklik güzeldir....

ablam ve kızı Elif Beyza.... o gece ayakkabılarını elinden hiç bırakmadı:) ve bir de annesinin kucağındaki bu "sinmiş" görüntüsü de gece boyunca devam etti..

ertesi gün de eşimin halasına bayram ziyaretine gittik. Atike'den tam bir yaş büyük bir torunu var halamızın.. bayramda gittiğimiz heryerde miniğimiz için halı üstüne bir yer yapıldı rahat rahat emeklesin diye... burada da kural değişmedi...yere çarşaf serildi...küçük bir çocuk olduğu için fazladan çarşafın üstüne oyuncaklar da koyuldu.

Sezen Su fotoğraf çektirirken poz veriyor en şirininden.. sonra da nasıl çıkmışım der gibi gelip fotoğraf makinesine bakıyor.. yeni nesil çocuklar işte.. dijital makine çağında doğunca böyle oluyor işte.. biz çekerdik çekerdik 36 tane olunca çıkarırdık makineden... bir süre öylece sarılı olarak beklerdi... sonra da fotoğrafçıya giderdi... fotoğrafçının dediği süre kadar beklendikten sonra bir daha almaya giderdik.. 36 resmi birden aldığımız çok azdır herhalde..mutlaka birileri yanmış ya da birşeyler olmuş olurdu..belki de o yanan en özene bezene çektirdiğimiz resim olurdu.... şimdiki çocuklar çok şanslı çoook...

şirinliklerimiz devam ediyor( tabiki arkadaki annemizin destekleri ile)

yanayana da oturttuk bebişleri... bizimkinin daha pek haberi yok fotoğraf çektirmekten...yavrum ne kadar da şaşkın bakmış:)

güzel bir fotoğraf için babamız ve Szen Su'nun annesi devreye giriyor...

Veeeeeee geldik evimize...bayramı bitirdik, bütün elleri öptük....bayramın bitişi Atike için büyük bir dönüm noktasıydı..sürekli "bayramdan sonra" diye ötelediğim şeyin nihayet vakti gelmişti... Atike'me bakan anneciğim bizi artık bırakacaktı ve miniğim kreşe başlayacaktı.. artık kırpığımızı giyip kolumuza da çantalarımız takıp kreşe gidiyoruz..

kırpık dışardayken iyi de..onu giydirince hemen evden çıkmamız lazım..oda sıcaklığında canı sıkılıyor Atike'nin... bazen hazırlanmam gecikirse hemen sıkılıp ağlamaya başlıyoruz ..



kreş maceralarımızı bir sonraki yazıda anlatırım artık.. bir de bayramdan hemen sonra Atikeciğim diş çıkardı..hem de iki tane birden..